در سال‌های اخیر، والدگری آگاهانه (Mindful Parenting) به یکی از موضوعات داغ حوزه روان‌شناسی کودک و رشد فردی تبدیل شده است. این رویکرد تأکید دارد که والدین نه تنها برای حمایت از رشد عاطفی فرزندانشان تلاش می‌کنند، بلکه در مسیر این تربیت، زخم‌های دوران کودکی خود را نیز بازشناسی و التیام می‌بخشند.
ثبت نام در کلاس‌های یوگا آسانا 
مطالعات متعدد نشان داده‌اند که نحوه‌ی واکنش والدین به احساسات شدید کودکان، به‌ویژه در شرایط بحرانی مانند عصبانیت یا ناراحتی شدید، نقشی اساسی در رشد تنظیم هیجانی کودک دارد. در این میان، مفهوم هم‌تنظیمی (Co-regulation) مطرح می‌شود؛ فرایندی که طی آن والد با حضور آگاهانه و آرام خود، به کودک می‌آموزد چگونه با احساسات دشوار کنار بیاید.
به‌گفته‌ی کارشناسان، والدگری آگاهانه چیزی فراتر از تکنیک‌های رفتاری است. این رویکرد، سفری درونی برای بازسازی الگوهای آموخته‌شده در نسل‌های پیشین به شمار می‌رود. بسیاری از والدین امروزی، خود در خانواده‌هایی بزرگ شده‌اند که بیان احساسات یا آسیب‌پذیری، امری نکوهیده به‌حساب می‌آمده است. در نتیجه، مواجهه با هیجانات شدید کودک، گاه آن‌ها را با زخم‌های قدیمی خود روبه‌رو می‌کند.
روان‌شناسان کودک می‌گویند در لحظاتی که والد تصمیم می‌گیرد به‌جای فریاد زدن یا فاصله‌گرفتن، روی زمین بنشیند و تنها بگوید «من اینجا هستم»، تغییری بنیادین در روابط ایجاد می‌شود؛ تغییری که هم بر کودک تأثیر دارد و هم بر والد.
به‌عقیده‌ی کارشناسان، تمرین‌هایی همچون تنفس آگاهانه، نام‌گذاری احساسات، توجه به بدن و لحظه‌ی حال، ابزارهایی ساده اما قدرتمند برای ایجاد ارتباطی مبتنی بر همدلی و ایمنی هستند. این تمرین‌ها باعث می‌شوند کودکان، فضایی امن برای تجربه‌ی کامل احساساتشان داشته باشند، بدون آنکه احساس شرم یا سرکوب را تجربه کنند.
از سوی دیگر، چنین رویکردی زمینه‌ساز شکستن چرخه‌ی نسلی از بی‌ثباتی‌های هیجانی و الگوهای مخرب رفتاری است. درواقع، والدگری آگاهانه نه‌تنها به پرورش کودکانی آرام‌تر و باهوش هیجانی بالاتر منجر می‌شود، بلکه فرصتی برای رشد و خودشناسی والدین فراهم می‌کند.
کارشناسان معتقدند که هر بار که والدینی تصمیم می‌گیرند در لحظه‌ای دشوار با نفس کشیدن کنار کودک بمانند، آن‌ها نه‌تنها کودک را آرام می‌کنند بلکه نسلی از دردهای نادیده گرفته‌شده را نیز درمان می‌کنند.
در پایان باید گفت که والدگری آگاهانه تنها یک تکنیک تربیتی نیست، بلکه نوعی دگردیسی درونی است؛ مسیری که در آن والدین همزمان هم راهنما هستند و هم رهرو، و در کنار فرزندان خود، بار دیگر خود واقعی‌شان را بازمی‌یابند.
منبع: tinybuddha
دیدگاهتان را بنویسید